Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2017 roku

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bernard Domaradzki

w obecności protokolanta – A. M., C. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 sierpnia, 11 października, 15 listopada, 13 grudnia 2016 roku, 31 stycznia 3 marca, 6 kwietnia, 23 czerwca, 24 sierpnia 2017 roku

sprawy H. B., s. M. i K. z d. F., urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w okresie czasu od 20 grudnia 2015 roku do 18 lutego 2016 roku w L. uporczywie nękał B. G. (1) i K. N. w ten sposób, że wielokrotnie dzwonił i wysyłał wiadomości tekstowe o różnych porach dnia i nocy do wyżej wymienionych, a także podrzucał w miejscu ich zamieszkania wyrywki gazet z treściami erotycznymi i obraźliwymi sformułowaniami, jak również groził oczernieniem w miejscu zatrudnienia B. G. (2) i K. N. w miejscu jej nauki, pomimo ich sprzeciwu, czym wzbudził u wyżej wymienionych poczucie zagrożenia i istotnie naruszył ich prywatność,

tj. o czyn z art. 190a § 1 kk

1.  H. B. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycje art. 190 a § 1 k.k. a nadto w ramach zarzucanego mu czynu przyjmuje, że w dniu 22 stycznia 2016 roku telefonicznie zawiadomił policję o tym, iż w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych znajdują się małoletnie dzieci bez opieki dorosłych celem wywołania bezpodstawnej interwencji policji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych i za to na podstawie art. 190 a § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art.70 § 1 k.k, art. 72 § 1 pkt 7a k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata zobowiązując go w okresie próby do powstrzymania się od kontaktowania się osobistego jak i za pośrednictwem środków komunikowania się na odległość z pokrzywdzonymi K. N. i B. G. (1);

3.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych określając wysokość stawki dziennej na kwotę 40 (czterdzieści) złotych;

4.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ust.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.903, 99 (jeden tysiąc dziewięćset trzy złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu wydatków i kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt III K 442/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. G. (1) zamieszkiwała wraz ze swoją córką K. N. i innymi członkami rodzinnym w mieszkaniu przy ulicy (...) w L.. W 2014 roku kobieta zawarła bliższą znajomość z H. B.. Mężczyzna mieszkał i pracował w Belgii. Przyjeżdżał do Polski dwa razy w roku i pozostawał w kraju przez okres około 2 – 3 tygodni. Z Belgii telefonował do niej na numer telefonu stacjonarnego. Podczas pobytu w kraju spotykał się towarzysko z B. G. (1), przychodził do mieszkania przy ulicy (...) widując się zarówno z nią, jak i z jej rodziną. Pomiędzy B. G. (1) i H. B. nie doszło do nawiązania związku czy też relacji o charakterze seksualnym ( zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v, zeznania K. N. k. 97v – z akt postępowania przygotowawczego, k. 299v-300, częściowe wyjaśnienia H. B. k. 136-136v z akt postępowania przygotowawczego , k. 11-12, k. 12-12v z akt sądowych)

Podczas pobytu za granicą H. B. przekazywał B. G. (1) środki finansowe za pośrednictwem znajomego kierowcy busa – M. S.. Pieniądze te wymieniony kilkakrotnie przekazywał B. G.. H. B. kupił też dla B. G. (1) garnki i inne prezenty. Po otrzymaniu pieniędzy z zagranicy B. G. (1) dwukrotnie przekazała K. K. (2) pieniądze przekazane z Belgii przez H. B.. ( częściowe wyjaśnienia H. B. k. 136-136v z akt postępowania przygotowawczego , k. 11-12, k. 12-12v z akt sądowych, zeznania K. K. (2) k. 298v-299, zeznania M. S. k. 317v, zeznania K. K. (2) k. 298v-299, częściowe zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v)

Pod koniec 2015 roku, tuż przed przyjazdem do Polski H. B. zadzwonił do B. G. (1) mówiąc, że ją kocha. Był przekonany, że są parą. Ona jednak temu zaprzeczała informując, że spotyka się z innym mężczyzną, a z nim łączą ją jedynie relacje towarzyskie. H. B. faktu tego nie przyjmował jednak do wiadomości. Mówił, że nie może bez niej być i odbierze sobie życie. (częściowe wyjaśnienia H. B. k. 136-136v z akt postępowania przygotowawczego k. 11-12, k. 12-12v z akt sądowych, zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v)

W dniu 20 grudnia 2015 roku H. B. przyjechał do Polski. Wówczas aż do dnia 18 lutego 2016 roku mężczyzna posługując się telefonem o nr 789 395 855 natarczywie wysyłał do niej znaczne ilości SMS-ów (nawet do kilkudziesięciu dziennie). Wiadomości tekstowe przychodziły z różną częstotliwością o różnych porach, także wczesnych porannych, wieczornych i nocnych. W wiadomościach tych informował B. G. (1), że ją kocha, jest o nią zazdrosny i chce z nią być. W kolejnych wiadomościach, oprócz wyrazów uwielbienia żądał zwrotu pieniędzy i garnków, szantażował ją policją i groził oskarżeniem o kradzież leków w pracy, straszył, że się powiesi. Niezależnie od tego H. B. zaczął wysyłać SMS-y do K. N.. Znaczna część wiadomości dotyczyła jego uczuć jakie żywi zarówno do niej jak i do jej matki, chęci spotkań z nimi. Pozostałe wyrażały niezadowolenie z faktu spotykania się B. G. (1) z innym mężczyzną. Jednocześnie mężczyzna groził oczernieniem jej w szkole, próbował wymusić zwrot garnków, oskarżył ją, że kogoś na niego nasłała na R. i „dostał noża w brzuch”. Wysyłając SMS-y z drugiego telefonu podszywał się pod jej koleżankę. W SMS-ach tych mi in. obrażał ją i znieważał. Kierował też obraźliwe słowa wobec B. G. (1). Ponadto H. B. wykonywał do B. G. (1) połączenia telefoniczne, także na telefon stacjonarny.

Ilość oraz charakter wiadomości wysłanych przez H. B. do B. G. (1) i K. N. ze względu na ich treść, w sposób istotny naruszały prywatność wymienionych. Wysyłane SMS-y, jak również głuche telefony wywoływały u nich napięcie i niepewność, zakłócały spokój, a także spoczynek nocny. B. G. (1) w odpowiedzi na SMS-y wyraźnie dawała H. B. do zrozumienia, że nie chce się z nim spotykać i nie życzy sobie kontaktu z nim. Podobnie K. N. w wysyłanych SMS-ach informowała go, że nie życzy sobie, aby do niej pisał, zażądała żeby „odczepił się” od jej ciotki oraz poinformowała, że mama nie chce z nim być w związku. Prośby kierowane do H. B. o zaprzestanie nękania telefonami czy smsami pozostawały bezskuteczne. (wydruki połączeń SMS k. 10-93, k. 101-106, z akt postępowania przygotowawczego, dane z (...) wykaz połączeń k. 21-200v, k. 201-290 – z akt sądowych, częściowe wyjaśnienia H. B. k. 136-136v z akt postępowania przygotowawczego k. 11-12, k. 12-12v z akt sądowych, zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v, zeznania K. N. k. 97v – z akt postępowania przygotowawczego, k. 299v-300 z akt postępowania sądowego, zeznania E. K. k. 297v-298v, k. 111v z akt postępowania przygotowawczego)

W dniu 22 stycznia 2016 roku ok. H. B. zatelefonował na Policję zgłaszając, że przy ul. (...) w L. pozostawiono nieletnie dzieci bez opieki dorosłych. W wyniku zgłoszenia na miejsce skierowano funkcjonariuszy KP V w L.. W toku interwencji stwierdzono, że dzieci znajdują się pod opieką dziadka. (zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v, zeznania K. N. k. 97v – z akt postępowania przygotowawczego, k. 299v-300 z akt postępowania sądowego, zeznania E. K. k. 297v-298v z akt sądowych, k. 111v z akt postępowania przygotowawczego pismo K. w L. k. 315-315v, protokół odtworzenia nagrania na rozprawie głównej)

W dniu 25 stycznia 2016 roku, około godziny 14:00 znaleziono na podwórku i na klatce dwie kartki wyrwane z gazet pornograficznych, na których H. B. nakreślił obraźliwe sformułowania, cyt.: „k…wa spot 10 wszystkie spot 17/10”. Sytuacja ta powtórzyła się w dniu 26 stycznia 2016 roku, kiedy to kartkę wyrwaną z gazety pornograficznej z odręcznym zapiskiem H. B. o tożsamej treści znalazła na sąsiedniej klatce schodowej jej sąsiadka. (zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v, zeznania K. N. k. 97v – z akt postępowania przygotowawczego, k. 299v-300 z akt postępowania sądowego, ekspertyza z zakresu badań dokumentów k. 393-419, materiał porównawczy odebrany na rozprawie głównej)

W dniu 27 stycznia 2016 roku do miejsca zatrudnienia B. G. (1) w Domu Pomocy Społecznej na ul. (...). (...) w L. zatelefonował mężczyzna. W rozmowie z pracownikiem D. F. wypytywał w jakich dniach i godzinach B. G. (1) pracuje. Jednocześnie oświadczył, że przyjdzie w piątek z Policją i Urzędem Skarbowym, ponieważ wie, że kobieta kradnie i handluje lekami. Prosił D. F., aby o fakcie tym poinformowała kierownictwo i dyrekcję placówki. Podobne telefony do zakładu pracy B. G. (1) kilkakrotnie odbierały też współpracujące z nią I. J., E. W. i G. Z.. (zeznania D. F. k. 297v z akt sądowych, k. 117-118 z akt postępowania przygotowawczego, zeznania I. J. k. 200v, zeznania E. W. k. 201, zeznznia G. Z. k. 317v)

W konsekwencji uporczywych działań K. N. i B. G. (1) zmuszone były zmienić numer telefonu. (zeznania B. G. (1) k. 2, k. 8v, k. 109v, k. 147v-148 – z akt postępowania przygotowawczego, k. 13-14v, k. 299-299v, k. 300, k. 330v, k. 365v, 386-386v)

H. B. urodził się w dniu (...) w B.. Ma wykształcenie zawodowe. Z zawodu jest operatorem wielomaszynowym. Pracuje w Belgii uzyskując miesięczny dochód w kwocie 1 500 Euro. Jest właścicielem samochodu A. (...) z 2001 roku. Nie ma żony, ani dzieci. Na utrzymaniu posiada córkę chrzestną. Według oświadczenia nie leczył się psychiatrycznie. Nie był karany sądownie. (oświadczenie złożone na rozprawie k. 11, dane o karalności k. 325, k. 351)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powołanych dowodów.

OskarżonyHenryk B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem (k. 136-126v, k. 11v-12, 12-12v). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego H. B. w części, w której wyjaśnił, że zna B. G. (1). Pracuje i mieszka w Belgii, skąd przesyłał jej pieniądze i przywoził różne przedmioty. Nie budziły wątpliwości Sądu także wyjaśnienia, w których opisywał on fakt swojego zaangażowania emocjonalnego w „związek”, nadzieje z tym związane i przekonanie, że byli „razem”. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są logiczne spontaniczne i szczere oraz znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci częściowych zeznań pokrzywdzonych, w tym matki oskarżonego – K. K. (2) i M. S.. Odnośnie istotnych okoliczność przedmiotowej sprawy za wiarygodne uznał Sąd wyjaśnienia, w których oskarżony wskazał, że w grudniu 2015 roku dowiedział się od B. G. (1), że „kogoś poznała”, w wyniku czego zaczął wysyłać do niej SMS-y - z różną częstotliwością. Wyjaśnienia oskarżonego zgodne są z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wydruków wiadomości SMS, zestawienia połączeń wykonywanych z jego telefonu w okresie zarzutu, a także zeznań pokrzywdzonych, przez co nie sposób tego kwestionować. Z drugiej jednak strony Sąd nie podzielił dalszych jego wyjaśnień, z których wynika, że przedmiotowe SMS-y wysyłał jedynie raz dziennie, później raz w tygodniu. Natężenie wysyłanych przez niego wiadomości jaki i ich częstotliwość wprost wynika z dołączonych do akt wydruków połączeń dokonywanych w okresie od 20 grudnia 2015 roku do 18 lutego 2016 roku. Sąd nie obdarzył wiarą także pozostałych wyjaśnień oskarżonego, który nie przyznając się do winy zaprzeczył wszystkim okolicznościom objętym zarzutem. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym wiarygodnej ekspertyzy pisma na wiarę nie zasługuje też twierdzenie oskarżonego, że nie podrzucał pokrzywdzonym zdjęć z treściami pornograficznymi. Podobnie niewiarygodne są wyjaśnienia, w których stwierdził, że nie groził B. i nie oczerniał jej w miejscu pracy. Powyższe wynika bowiem nie tylko z zeznań pokrzywdzonych, ale także zostało potwierdzone dowodami materialnymi w postaci wydruków SMS, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku postępowania. Powyższe wyjaśnienia, w których oskarżony kwestionuje okoliczności objęte zarzutem Sąd uznał za przyjętą przez niego linię obrony. Wyraża się ona z jednej strony w opisywaniu swojego zaangażowania w związek z B. G. (3) i nadziei z tym związanych, z drugiej zaś stawianiu się w roli ofiary, wykorzystanej finansowo, oszukanej i zdradzonej. Jednocześnie bagatelizując własne działania oskarżony starał się przedstawić pokrzywdzone w jak najgorszym świetle i de facto przerzucić na nie odpowiedzialność za całe zdarzenie. Mówi, że raczej to one wysyłały do niego SMS-y i dzwoniły. Twierdził też, że nie otrzymał od nich wiadomości, że nie chcą, aby do nich pisał czy dzwonił. Powyższe twierdzenie zostało jednak obalone, nie tylko w zeznaniach świadków, ale także w dowodach nieosobowych w postaci wydruków wiadomości tekstowych, nagraniu zgłoszenia z numeru 112, opinii biegłego z zakresu analizy graficznej pisma. Tym samym w żaden sposób nie ekskulpuje H. B..

Podstawą ustaleń stanu faktycznego sprawy w znacznej mierze były zeznania pokrzywdzonych B. G. (1) i E. N.. B. G. (1) mimo emocjonalnego zaangażowania w niniejszą sprawę w sposób wiarygodny opisała relacje łączące ją z oskarżonym, mówiła, że były to wyłącznie stosunki towarzyskie. Zeznania te, stanowiące tło dla okoliczności objętych zarzutem, znajdują potwierdzenie w zeznaniach E. K. i K. N.. Sąd obdarzył też wiarą depozycje odnoszące się wprost do stawianych oskarżonemu zarzutów, a dotyczące nagminnego otrzymywania przez pokrzywdzone SMS-ów, odbierania głuchych telefonów, stosowania gróźb oczernienia pokrzywdzonej w jej miejscu pracy, jak również gróźb pomówienia w szkole jej córki w zakresie handlu lekami i narkotykami, podrzucania w miejscu ich zamieszkania wyrywków z gazet z obraźliwymi sformułowaniami i sprowadzenia w dniu 22 stycznia 2016 roku interwencji policji. Sąd obdarzył wiarą także te zeznania, z których wynika, że zachowanie oskarżonego wzbudzało w niej niepokój i poczucie zagrożenia. Zeznania te w toku całego postępowania pozostały niezmienne. Są rzeczowe spójne i logiczne. Jednocześnie zostały potwierdzone dowodami nieosobowymi w postaci wydruków wiadomości SMS i wykazu połączeń z telefonu oskarżonego, ekspertyzy z zakresu badania dokumentów, informacji K. w L. odnośnie prowadzonej interwencji wraz ze stenogramem, jak również korelują z zeznaniami wiarygodnych świadków. W konsekwencji Sąd uznał, że powyższe zeznania są miarodajne dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie. Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiary zeznaniom B. G. (1) co do zaśmiecania i zanieczyszczania klatki przed wejściem do jej mieszkania. Świadek nie kwestionowała przy tym, że nie była naocznym świadkiem opisanych zdarzeń a jedynie podejrzewa, że sprawcą jest oskarżony. Zeznania w tym zakresie odznaczają się więc obiektywizmem aczkolwiek nie mają większego znaczenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem nie odnoszą się bezpośrednio do zarzutu stawianego oskarżonemu.

Sąd nie obdarzył natomiast wiarą zeznań pokrzywdzonej odnośnie przekazywanych jej przez oskarżonego środków finansowych. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego i zeznań K. K. (2) oraz M. S. pieniądze te przeznaczone były dla B. G. (1). Wprawdzie pokrzywdzona przekazała dwukrotnie część pieniędzy matce oskarżanego, jednak były to kwoty symboliczne w porównaniu z sumą jaką pokrzywdzona otrzymywała od oskarżonego. Tym samym nie można zgodzić się z twierdzeniem, że wszystkie pieniądze oskarżonego pokrzywdzona oddawała jego matce. Sąd uzna, że zeznani te podyktowane są z jednej strony obawą przed ewentualnym obowiązkiem zwrotu uzyskanej kwoty, z drugiej zaś obawą umniejszenia winy oskarżonego. Na marginesie warto jednak podkreślić, że okoliczność uzyskania przez pokrzywdzoną pieniędzy od oskarżonego nie wpływa w żaden sposób na zakres jego odpowiedzialności karnej, a zatem zeznania świadka w powyższym zakresie nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Co o zasady za wiarygodne uznał Sąd zeznania K. N. . Pokrzywdzona wskazała jakie działania o znamionach stalkingu prowadził oskarżony i jaki miało to wpływ na jej psychikę. Mówiła, że pokrzywdzony w SMS-ach m in. groził oczernieniem jej w szkole, oskarżył ją, że kogoś na niego nasłała, podszywał się pod jej koleżankę, obrażał ją i znieważał. Opisała też jakie stosunki łączyły oskarżonego z jej matką. Podkreśliła, że były to relacje czysto towarzyskie. Na rozprawie uzupełniła swoje wcześniejsze zeznania uszczegóławiając je i uściślając. Jej depozycje w toku całego postępowania były spójne logiczne i rzeczowe, a co do istotnych okoliczności przedmiotowej spraw pozostawały niezmienne. Nadto korelują z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, które Sąd obdarzył wiarą. Za niewiarygodne uznał Sąd jedynie depozycje, w których pokrzywdzona zaprzeczyła, że B. G. (1) otrzymywała od oskarżonego środki pieniężne czy też określone przedmioty materialne. Sąd nie znalazł jednak podstaw, by stwierdzić, że zeznania świadka w powyższym zakresie są nieszczere. B. G. (1) mogła bowiem w ogóle nie informować córki o tym, że otrzymuje od H. jakiekolwiek pieniądze czy też rzeczy szczególnie, że sama ukrywała to składając zeznania przed tut. Sądem .

Sąd dał wiarę zeznaniom E. K. . W ocenie się Sądu przedstawiła ona w sposób szczery i spontaniczny wiadome jej okoliczności sprawy. Jej zeznania nie budzą wątpliwości Sądu, a ponadto najistotniejsze okoliczności na które zeznawała a związane z nękaniem jej siostry przez oskarżonego zostały w znacznej części potwierdzone innymi dowodami, w tym wydrukami połączeń telefonicznych, kserokopiami wiadomości SMS, zeznaniami pokrzywdzonej w ich wiarygodnej części i innych wiarygodnych świadków. Świadek opisała relacje łączące pokrzywdzoną z H. B.. Zwracała uwagę na towarzyski charakter znajomości. Podkreśliła, że B. G. (1) traktowała go jedynie jako kolegę. Świadek w toku składanych zeznań potwierdziła okoliczności objęte zarzutem. Zeznania świadka w toku całego postępowania Sąd ocenił jako spójne, rzeczowe i konsekwentne. Nie sposób dopatrzeć się w nich wewnętrznych sprzeczności z tych względów Sąd obdarzył je wiarą i wykorzystał dokonując ustaleń faktycznych przedmiotowej sprawy.

W sprawie przesłuchano też osoby będące współpracownikami B. G. (1), w tym D. F., I. J., E. W. i G. Z.. Wymienieni świadkowie złożyli zeznania na okoliczność anonimowych i oczerniających pokrzywdzoną telefonów jakie odbierali w miejscu jej pracy. W ocenie Sądu zeznania świadków na temat wiadomych jej okoliczności są rzetelne i obiektywne. Ponadto okoliczności, na które zeznała znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach B. G. (1), złożonych w oparciu o relację świadków jakie miała miejsce bezpośrednio po zdarzeniu.

W toku postępowania Sąd przesłuchał także K. K. (2) . Świadek zeznała na okoliczność wzajemnych relacji B. G. (1) i H. B.. Mimo emocjonalnego zaangażowania w niniejszą sprawę świadek zachowała pełen obiektywizm wypowiadając się o B. G. (1) pozytywnie odnośnie osobistych z nią relacji na początku znajomości. Odniosła się też do kwestii finansowych, przekazywania pokrzywdzonej pieniędzy, jak i czynionych zakupów. Jednocześnie przyznała, że pokrzywdzona dwukrotnie przekazała jej od oskarżonego kwotę 150 euro. Zeznania świadka korelują z wiarygodnymi w tej części wyjaśnieniami oskarżonego, są rzeczowe, logiczne i szczere.

Sąd dał wiarę w całości także zeznaniom M. S. przesłuchanego na okoliczność wielokrotnego przekazywania pokrzywdzonej środków materialnych od oskarżonego. W ocenie Sądu zeznał on szczerze i spontanicznie na temat wiadomych mu okoliczności. Jego zeznania korelują z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami jego matki. Wprawdzie świadek jest znajomym oskarżonego, niemniej jednak nie jest to znajomość tego rodzaju, że mogłaby wywołać wątpliwości do jego wiarygodności . Jednocześnie fakty przez niego ujawnione nie mają istotnego znaczenia dla sprawy.

Zeznania T. N. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Dotyczą bowiem interwencji niemającej związku z przedstawionym oskarżonemu zarzutem. Potwierdzają jedynie fakt, że B. G. (1) skarżyła się funkcjonariuszom, iż jest prześladowana, pokazywała też znalezione wyrywki z gazet i (...)-y.

Zeznania I. S. były nieprzydatne dla rozstrzygnięcia, bowiem świadek nie posiada żadnej wiedzy odnośnie okoliczności przedmiotowej sprawy.

W sprawie wywołano opinię biegłego z zakresu badań dokumentów. Treść sporządzonej ekspertyzy jednoznacznie wskazuje, że wszystkie zapisy ujawnione na przedstawionych do analizy materiałach zostały nakreślone przez oskarżonego. (k. 393-419). Opinia ta jest rzeczowa, logiczna, stanowcza i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, a została wydana przez biegłego posiadającego należytą wiedzę i doświadczenie zawodowe. Z tych względów opinia ta, jako w pełni wiarygodna stanowiła podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Należy zauważyć, iż na autorstwo oskarżonego wskazują również odręczne próbki pisma złożone na rozprawie głównej nie tylko z uwagi na ich podobieństwo z zabezpieczonymi zdaniami na fragmentach gazet pornograficznych ale również z uwagi na powielony na rozprawie charakterystyczny błąd ortograficzny.

Opinia z zakresu badań daktyloskopijnych o nr HE.DK- (...) z dnia 29 marca 2017 roku, jakkolwiek nie budzi wątpliwości, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, bowiem ujawnione we wstępnej opinii daktyloskopijnej dowodowe ślady linii papilarnych nadające się do identyfikacji nie są zgodne z odbitkami linii papilarnych palców na karcie daktyloskopijnej wypełnionej na personalia oskarżonego. (k. 307-313, k. 357-358)

Są obdarzył wiarą pozostałe dowody nieosobowe, zgromadzone w toku postępowania, gdyż zostały one sporządzone zgodnie z przepisami prawa i przez powołane do tego osoby. W szczególności wątpliwości nie budzą protokoły czynności procesowych, dane dotyczące statusu oskarżonego i dane o jego karalności, wydruki połączeń telefonicznych, jak również dołączone do akt kserokopie wiadomości SMS i pismo K. w L. wraz ze stenogramem dotyczącym połączenia telefonicznego z dnia 22 stycznia 2016 roku. Dokumenty te jako w pełni wiarygodne nie były kwestionowana przez strony w toku postępowania, nie budzą też wątpliwości Sądu i stanowią podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Dowodem wprost winy oskarżonego jest również nagranie z numeru 112, na który to numer zgłoszono fałszywą informację o potrzebie interwencji policji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych. Odtworzone nagranie pozwala na kategoryczną identyfikację głosu oskarżonego znanemu Sądowi z sali rozpraw. Nie tylko głos, ale sposób wypowiadania się chaotyczny i nie gramatyczny identyfikują wprost oskarżonego.

Sąd zważył, co następuje:

H. B. został oskarżony o to, że w okresie czasu od 20 grudnia 2015 roku do 18 lutego 2016 roku w L. uporczywie nękał B. G. (1) i K. N. w ten sposób, że wielokrotnie dzwonił i wysyłał wiadomości tekstowe o różnych porach dnia i nocy do wyżej wymienionych, a także podrzucał w miejscu ich zamieszkania wyrywki gazet z treściami erotycznymi i obraźliwymi sformułowaniami, jak również groził oczernieniem w miejscu zatrudnienia B. G. (2) i K. N. w miejscu jej nauki, pomimo ich sprzeciwu, czym wzbudził u wyżej wymienionych poczucie zagrożenia i istotnie naruszył ich prywatność, tj. o czyn z art. 190a § 1 kk.

Pozostając w granicach aktu oskarżenia Sąd, na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uzupełnił tak ujęty w akcie oskarżenia opis czynu, przyjmując dodatkowo, że w dniu 22 stycznia 2016 roku H. B. telefonicznie zawiadomił policję o tym, iż w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych znajdują się małoletnie dzieci bez opieki dorosłych celem wywołania bezpodstawnej interwencji policji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych. W ten sposób Sąd dostosował treść zarzutu do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych nie zmieniając przy tym kwalifikacji prawnej czynu. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał bowiem, że wina oskarżonego w zakresie tak przypisanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 190a § 1 k.k. nie budzi wątpliwości i została mu w pełni udowodniona.

Przedmiotem ochrony normy wynikającej art. 190a§ 1 kk. jest wolność człowieka rozumiana jako wolność od obawy i strachu, jak również jego prywatność. Strona przedmiotowa przestępstwa określonego w art. 190a § 1 kk. polega na wzbudzaniu u innej osoby uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia, lub istotnego naruszenia jej prywatności, poprzez uporczywe nękanie tej osoby, lub osoby dla niej najbliższej. Przez nękanie, zgodnie z językowym znaczeniem tego terminu, należy rozumieć zachowanie polegające na ustawicznym dręczeniu, trapieniu, niepokojeniu innej osoby, dokuczanie komuś, niedawanie mu spokoju. Przez uporczywe zachowanie sprawcy należy natomiast rozumieć zachowanie nacechowane wyraźną intencją, długotrwałe, powtarzające się, nieustanne. Jest to przestępstwo wieloczynowe oraz skutkowe. Do realizacji jego znamion nie wystarczy jednorazowe zachowanie, lecz powtarzające się czynności, które w efekcie prowadzą do realizacji skutku stanowiącego jego znamię, tj. wzbudzenia u osoby nękanej uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia, lub istotnego naruszenia jej prywatności. Nie jest możliwe stworzenie in abstracto katalogu zachowań, które mogą być uznane za przejaw uporczywego nękania. Ustalenia takiego należy dokonać na podstawie danego przypadku. W piśmiennictwie wyjmuje się jednak pewne zachowanie typowe, które mogą świadczyć o realizacji znamiona wymienionego przestępstwa np. uporczywe dzwonienie do ofiary, tzw. głuche telefony oraz telefony w porze nocnej, kręcenie się w okolicy domu ofiary, nawiązywanie niechcianego kontaktu przy pomocy osoby trzeciej, wystawanie pod domem czy pracą ofiary, śledzenie ofiary, włamania do domu lub samochodu ofiary, wysyłanie niechcianych listów, e-maili czy prezentów. Skutek stanowiący znamię przestępstwa określonego w art. 190a § 1 kk. może wystąpić w dwóch postaciach: wzbudzenia u pokrzywdzonego uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia, lub istotnego naruszenia jego prywatności. Odnośnie pierwszej z form skutku wystąpienie poczucia zagrożenia należy oceniać subiektywnie. Natomiast to, czy odczucia takie były uzasadnione okolicznościami, wymaga ocen zobiektywizowanych - czy przeciętna rozsądna osoba o cechach podobnych do pokrzywdzonego powinna czuć się w danych okolicznościach zagrożona zachowaniem sprawcy. Odnośnie drugiej formy skutku w piśmiennictwie przyjmuje się, iż przez istotne naruszenia prywatności należy rozumieć naruszenia poważne, dotykające sfer najbardziej dla jednostki cennych i najbardziej intymnych. Prawo do prywatności wynika przede wszystkim z art. 47 Konstytucji RP, który każdemu gwarantuje prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Tym samym naruszenia prywatności dotykające tych sfer, jeżeli charakteryzować je będzie odpowiedni stopień intensywności, stanowić będą istotne naruszenia prywatności w rozumieniu art. 190a § 1 k.k. Nękanie jest przestępstwem powszechnym, umyślnym. Nie ulega wątpliwości, że może zostać popełnione w zamiarze bezpośrednim. Ustawodawca nie wymaga zabarwienia tego zamiaru jakimś wskazanym przez siebie celem czy motywacją. Sprawca nie musi więc chcieć spowodowania u pokrzywdzonego poczucia zagrożenia czy istotnego naruszenia jego prywatności. Ustawodawca nie podaje również żadnej motywacji, jaką kierować ma się sprawca. Prawnie irrelewantne jest zatem, czy czyn sprawcy powodowany jest żywionym przezeń do pokrzywdzonego uczuciem miłości, nienawiści, chęcią dokuczenia mu, złośliwością czy chęcią zemsty.

W realiach niniejszej sprawy znamiona przestępstwa określonego z art. 190a § 1 kk. w okresie zarzutu zostały zrealizowane. Oskarżony wbrew woli pokrzywdzonej B. G. (1) zerwania z nim kontaktu, co pokrzywdzona wyraźnie dała mu do zrozumienia nie uszanował jej decyzji. Nękał też jej córkę – K. N. pomimo wyrażanego przez nią sprzeciwu. Jego zachowanie polegało na wielokrotnym telefonowaniu i wysyłaniu wiadomości tekstowych o różnych porach dnia i nocy, a także podrzucaniu w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych fragmentów gazet z treściami erotycznymi i obraźliwymi sformułowaniami. Niezależnie od tego oskarżony groził oczernieniem w miejscu zatrudnienia B. G. (2) i K. N. w miejscu jej nauki Co więcej, w dniu 22 stycznia 2016 roku telefonicznie zawiadomił policję o tym, iż w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych znajdują się małoletnie dzieci bez opieki dorosłych czym zamierzał wywołać interwencję policji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych. Działania te miały przy tym charakter uporczywy gdyż podejmowane były wielokrotnie i regularnie w okresie od 20 grudnia 2015 roku do 18 lutego 2016 roku. Działania oskarżonego wzbudziły u pokrzywdzonych poczucie zagrożenia. Biorąc pod uwagę okoliczności stwierdzić należy, iż poczucie zagrożenie było w zaistniałej sytuacji w pełni uzasadnione okolicznościami. Analiza zachowania się oskarżonego od grudnia 2015r. dokonana w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym o treść wiadomości tekstowych wysyłanych przez niego do pokrzywdzonych prowadzi do wniosku, iż jest on osobą niedojrzałą emocjonalnie. Nie dziwi zatem fakt, iż pokrzywdzone poczuły się zagrożona jego działaniami Ponadto zachowanie oskarżonego naruszało w istotny sposób prywatność pokrzywdzonych. Ciągłe SMS-y i telefony, jak również pozostałe działania o jakich mowa w zarzucie, utrudniały im normalne funkcjonowanie i siały niepokój. Nie dziwi zatem fakt, że wielokrotnie dawały one wyraz, iż nie życzą sobie tego typu zachowań ze strony oskarżonego, pozostając w przekonaniu, iż może powyższe powstrzyma go od dalszych działań. Z treści dołączonych do akt smsów wysyłanych przez oskarżonego do pokrzywdzonych wynika, iż zdarzało się, że odpisywały oskarżonemu, jednak należy to usprawiedliwić naturalną ludzką reakcją spowodowaną choćby utratą cierpliwości w takich sytuacjach.

W ocenie Sądu oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Pozornie mogłoby się wydawać, iż celem oskarżonego było nawiązanie kontaktu z pokrzywdzoną, stworzenie z nią związku. Jednakże zważywszy, że B. G. (1) wyraźnie wskazywała, że związała się innym mężczyzną i nie chce „być” z oskarżonym należy stwierdzić, iż jego działania były uporczywe i zmierzały do niepokojenia i naruszenia prywatności pokrzywdzonej i jej córki. Pamiętać należy, iż co do zasady nie jest to jedyny cel zachowania sprawców czynu z art. 190 a k.k., gdyż towarzyszy mu cel utrzymania/nawiązania kontaktu z pokrzywdzoną, zmiany charakteru kontaktu. Natomiast obiektywnie ujmując nawet człowiek, tak jak w niniejszej sprawie zaślepiony formą jakiegoś uczucia musi zdawać sobie sprawę, iż natrętne, nieodwzajemnione próby nawiązania kontaktu, quasi wyznania miłości są uciążliwe i budzą poczucie niepokoju i zagrożenia. Co więcej oczywisty jest zamiar oskarżonego, jeżeli weźmie się pod uwagę, że groził on oczernieniem B. G. (1) w pracy i K. N. w miejscu jej nauki, podrzucał wulgarne materiały pornograficzne w ich miejscu zamieszkania i zawiadamiał fałszywie policję.

Oceniając stopień winy Sąd wziął pod uwagę okoliczności, iż oskarżony jest osobą dorosłą, działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Mając powyższe na uwadze Sąd ocenił stopień winy jako znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd zważył, iż czyn oskarżonego godził w istotne dobro prawne jakim jest wolność człowieka od obawy i strachu oraz jego prywatność. Sąd wziął pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu w tym wielość form nękania zastosowanych przez oskarżonego i ich uciążliwość dla pokrzywdzonych, działanie w zamiarze bezpośrednim, motywacje sprawcy, który działał w celu nakłonienia pokrzywdzonej B. G. (1) wbrew jej woli do utrzymywania kontaktów z nim. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości jako znaczny.

Przystępując do wymiaru kary Sąd zważył co następuje:

Przestępstwo określone w art. 190a § 1 kk. jest zagrożone karą pozbawienia wolności wymiarze od miesiąca do trzech lat.

Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy. Sąd uznał za okoliczności obciążające sposób i popełnienia czynu zwłaszcza wielość działań podjętych, które miały charakter nękania, ich znaczną uciążliwość dla pokrzywdzonych. Sąd uznał za okoliczność łagodzącą dotychczasową niekaralność sprawcy. W ocenie Sądu tak orzeczona kara nie przekracza znacznego stopnia winy, uwzględnia także znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu. Sąd uznał przy tym, iż dla realizacji celów kary nie jest niezbędna bezwzględna izolacja penitencjarna sprawcy. W ocenie Sądu dotychczasowa niekaralność oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste w tym okoliczność, iż jest on osobą pracującą, ma ustabilizowany tryb życia, daje podstawy do zbudowania pozytywnej prognozy kryminologicznej i uzasadnia przekonanie, że mimo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego a w szczególności, że nie popełni on ponownie przestępstwa. Wobec czego Sąd zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby dwóch lat. W ocenie Sądu jest to czas wystarczający do weryfikacji prognozy kryminologicznej przyjętej wobec oskarżonego. Realizacje celu zapobiegawczego i wychowawczego kary wzmocni wymierzona oskarżonemu w związku z warunkowym zawieszeniem kary pozbawiania wolności, tj. na podstawie art. 71 § 1 k.k. grzywna w wysokości 80 stawek dziennych. Bezpośrednia dolegliwość, jaką będzie dla oskarżonego konieczność jej uiszczenia uświadomi oskarżonemu wagę popełnionego przez niego czynu oraz nieopłacalność popełniania przestępstw w przyszłości. Określając wysokość stawki dziennej grzywny Sąd mając na uwadze, iż oskarżony osiąga miesięczny dochód w wysokości 1 500 Euro, jego stosunki rodzinne określił ją w oparciu o treść art. 33 § 3 k,k, na kwotę 40 złotych.

Mając na uwadze okoliczności popełnienia czynu Sąd nałożył na podstawie art. 72 § 1 7a k.k. na oskarżonego obowiązek powstrzymania się od kontaktowania się z pokrzywdzonymi w okresie próby zarówno bezpośrednio, jak również przy użyciu środków służących do komunikowania się na odległość. Z punktu widzenia słusznych interesów pokrzywdzonych, które winno również realizować postępowanie karne orzeczenie tego obowiązku probacyjnego jest niezbędne i zapewni spokój pokrzywdzonym. W ocenie Sądu obowiązek ten będzie sprzyjał realizacji celu zapobiegawczego w stosunku do sprawcy, lecz także wychowawczego. Wywiązywanie się przez niego z w w/w obowiązku będzie podstawą do weryfikacji postawy oskarżonego w okresie próby. Ewentualne zaś jego naruszenie przesądzić może o potrzebie zastosowania wobec niego izolacji penitencjarnej poprzez wykonanie warunkowo zawieszonej kary.

W ocenie Sądu tak orzeczona kara realizuje potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ukazuje bowiem, iż łamanie prawa spotyka się z adekwatną reakcją ze strony organów Wymiaru Sprawiedliwości.

Kierując się ogólną zasadą wyrażoną w art. 627 kpk , że od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego należało obciążyć oskarżonego w całości kosztami sądowymi i zasądzić od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1903,99 złotych tytułem zwrotu wydatków, a na podstawie art. 2 ust. 1 okt. 2 i 3 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych kwotę 440 złotych tytułem opłaty. Biorąc pod uwagę jego sytuacje majątkową powołaną wyżej przy okazji ustalania wysokości stawki dziennej grzywny, brak jest podstaw do zwolnienia go od kosztów sądowych. Jest on bowiem w stanie ocenie Sądu uiścić je w całości. Dodatkowe koszty opinii biegłych zostały wywołane postawą procesową oskarżonego, który kwestionował zgromadzone dowody, więc brak jest podstaw, aby nie ponosił kosztów opinii, które potwierdziły jego sprawstwo.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w wyroku.